We werden blij verrast door en genoten intens van de topprestaties van het professionele vocale ensemble o.l.v. de gepassioneerde Letse dirigent Sigvards Kjava. De nadruk lag op veelzijdig a capella repertoire uit de Noord-Europese koortraditie. Van begin tot eind zaten we op het puntje van de stoel met gespitste oren te luisteren, maar ook geboeid te kijken naar flitsend samenspel van dirigent en 24 stem-toveraars.

We weten zeker dat dit een volgende keer weer een volle kerk enthousiaste luisteraars oplevert. Cultureel Café kan er zeker voor zorgen dat ‘Meesters en Gezellen’ in de toekomst door steeds meer mensen in het rijtje van de grote Nederlandse concertsteden direct met dorp Dalfsen wordt verbonden.

Dat was nog eens voor een ‘vriendenprijsje’ en voor ons op loopafstand genieten van unieke presentaties van de hogeschool van de koorzang.

Organisatie, bedankt!

Henk en Wies Mentjox

Bert Keizer

Op 27 februari 2017 hield Bert Keizer, filosoof, schrijver en voormalig verpleeghuisarts op uitnodiging van het Cultureel café Dalfsen een lezing over zijn boek:”Vroeger waren wij onsterfelijk”.

Zijn doorbraak als schrijver kwam in 1994 met het boek “Het refrein is Hein”, een zeer openhartige schets van gebeurtenissen in een verpleeghuis.
In die tijd werkte ik in een verpleeghuis en het boek sprak mij dan ook heel erg aan.

Dat het onderwerp m.b.t. ouder worden, dementie, euthanasie, enz. in deze tijd bijzonder aansprekend is bleek wel uit het feit dat alle kaarten voor deze avond uitverkocht waren en dat er veel mensen teleurgesteld moesten worden.

Vroeger was het vanzelfsprekend dat je gelovig was en dat maakte dat de dood ook iets vanzelfsprekend was, in feite wist je waar je terecht kwam.         Doordat in de loop van de tijd het geloof bij veel mensen verdwenen is heeft er een verschuiving plaatsgevonden in de manier waarop wij tegen sterven aankijken en er mee omgaan.

Bovendien zijn de mogelijkheden t.a.v. het rekken van levens veel groter geworden en daarnaast ook  de mogelijkheden van hulp bij sterven.

Na de pauze waren er veel vragen zoals:

-Over de levenseinde kliniek waar Bert Keizer ook in dienst is. Hij vertelde dat  de screening met grote zorgvuldigheid gebeurt.

-Euthanasie bij dementie en de wilsverklaring die deze persoon ooit heeft afgegeven. Dit blijft ingewikkeld.

-Huisartsen die euthanasie weigeren.

-Invloed kinderen/familie.

-Ook waren er vragen over het gedrag van dementerenden en hoe ga je hiermee om.

Al met al blijft het een heikel onderwerp, overigens weet je een ding zeker in het leven, aldus Bert Keizer, n.l. dood gaan wij allemaal.

Rianne Prins

Ben Coelman, verbonden aan de Nederlandse Reisopera, heeft in eerdere voordrachten voor het Cultureel Café Dalfsen laten zien dat hij bijzonder veel weet van opera’s en dat hij daar zeer boeiend over kan vertellen.
Maar wat moet je je voorstellen bij een voordracht over “Muziek in de films van Alfred Hitchcock”?
Bij film gaat het toch vooral over beeld en zoals bij films van Hitchcock, over plot en die muziek krijg je er gratis bij….

Nu, na de fascinerende voordracht van Ben Coelman, weten de aanwezige van deze avond wel beter. Het is echter onmogelijk om alles dat in deze prachtige voordracht aan bod kwam op te nemen in deze recensie. Daarom slechts hetgeen mij het meeste opviel.
Aan de hand van filmfragmenten uit een zestal Hitchcock-klassiekers, gelardeerd met foto’s die de voordracht ondersteunden, opende Ben onze ogen en vooral oren. Hitch wist precies wat hij met muziek beoogde. Bijvoorbeeld hoe hij klassieke muziek vooral ‘het onheil’ liet vertegenwoordigen en met populaire muziek, of klanken ‘een positieve ontwikkeling’ aangaf.
Hitch koos nooit voor de gemakkelijk weg: dus geen strijkers op de achtergrond die voortdurend het beeld versterkten, doch bijvoorbeeld wél een daverende paukenslag op het hoogtepunt van de film “The man who knew too much” uit 1934 en de remake uit 1956.
Of klanken uit ’s werelds eerste synthesizer; de Novachord, die door Hammond in 1939 werd ontwikkeld, waarna Hitch dit instrument al een jaar later in een van de belangrijkste scenes van “Rebecca” ten gehore brengt.
Of de ‘spookachtige zingende zaag-achtige” klanken uit het elektronische muziekinstrument de Theremin, die zo belangrijk zijn bij de waanvoorstellingen van Gregory Peck in “Spellbound” uit 1945.

In de film “Rear Window” uit 1954, tenslotte, kan de hoofdrolspeler James Stewart vanuit zijn rolstoel niet veel anders kan doen dan op die hete zomerdag door zijn opstaande raam naar de eveneens openstaande ramen in de flat van zijn overburen kijken/gluren. Er ontwikkelen zich ik elk van die appartementen filmpjes-in-de-film en die worden regelmatig gelardeerd met muziek, dat uit die woningen komt en zeer betekenisvol is voor die situaties en personages.
En passant worden we in deze voordracht nog door Ben getrakteerd op ‘de mooiste filmzoen allertijden’: Grace Kelly en James Stewart in “Rear Window” en geattendeerd op filmdetails (decor, kleding), waarin Hitchcock zich heeft laten inspireren door schilderijen van Edward Hopper en op de veel betekende metamorfose die de kleding van Grace Kelly ondergaat op het einde van “Rear Window”.

Kortom: dankzij Ben Coelman’s enthousiaste en deskundige voordracht weet ik nu dat ik veelal ‘ziende blind en horende doof’ ben geweest bij het kijken naar al die Hitchcock-films die ik gezien heb.
Dankzij hem zie je en hoor je nu zóveel meer, bij het wederom bekijken er van. BEDANKT BEN!

NB: BBC 2 vertoont de laatste weken op zondagmiddag een Hitchcock-klassieker, terwijl op YouTube natuurlijk veel film- en muziekfragmenten uit bovengenoemde en andere Hitchcock-films te vinden zijn.

Hans van Dam