Kan een lezing gortdroog zijn en toch razend interessant? In mijn beleving was dat het geval met de inleiding die Harry Peters vrijdag 23 oktober hield. Althans: tot aan de pauze. Het was buitengewoon leerzaam om te horen hoe de literaire biografie zich in de loop der eeuwen had ontwikkeld, maar ik vond het af en toe toch ook wel een erg droge opsomming van feiten die te veel tijd van de avond in beslag nam..

Het tweede gedeelte, toen de verfilmde biografie werd behandeld, was dan ook een stuk levendiger. Jammer alleen dat de heer Peters toen zo lekker op zijn praatstoel zat, dat de bespreking van de film Amour Fou een beetje moest worden afgeraffeld. En daarvoor waren we toch eigenlijk vooral ook gekomen, omdat we die film met z’n allen gaan zien.

Toen ik in de pauze van de gastspreker hoorde dat hij als filmdistributeur tientallen keren de rode loper van het jaarlijkse filmfestival in Cannes heeft bewandeld en ontelbare filmsterren en regisseurs persoonlijk kent werd ik steeds nieuwsgieriger naar zijn persoonlijke belevenissen. Het eerste deel van de lezing had wat mij betreft dan ook aanmerkelijk korter gekund en het tweede deel uitgebreider.

Niettemin heb ik me geen minuut verveeld. Van mij mag hij nog eens terug komen om over zijn ervaringen in de filmwereld te praten.
Janke van Lenteren

Het beloofde een spetterende avond te worden, aldus de vooraankondiging, het optreden van de Klezmerband Di Gojim. Jiddische muziek, gegoten in een opmerkelijk muzikale en theatrale voorstelling, getiteld: ‘Gein’.

In de klezmermuziek wisselen verdriet, vreugde en humor in liederen en dansen elkaar af. De vreugde is nooit zonder een melancholieke ondertoon en verdriet nooit zonder een humoristische kwinkslag.

Het werd inderdaad een spetterend theatrale voorstelling, met als rode draad ‘Gein: het dagboek van een duivelskind’ (gebaseerd op meerdere verhalen van de Jiddische schrijver Isaac Bashevis Singer).

Helaas was in de zijbeuken van de Grote Kerk van Dalfsen de tekst van de gesproken woorden niet altijd even goed verstaanbaar, zodat voor de laatkomers de clou van het verhaal zo nu en dan verloren ging. Maar dit alles werd ruimschoots goed gemaakt door de fantastisch pittig gekruide muziek van de vier muzikanten, waarbij de klarinet van Jaap Mulder met zijn adembenemende glissando’s onvergetelijke momenten tevoorschijn toverde. Het was nauwelijks mogelijk om rustig op banken of stoelen te blijven zitten bij zoveel ritmiek.

‘Gein’ werd inderdaad – zoals beloofd – een feest van vocale kleinkunst en instrumentaal vuurwerk.

Met ca. 180 bezoekers was de Grote Kerk goed gevuld.

Een bezoeker.