Gedachten nav een optreden van de dichteres/performer Tjitske Jansen en de violist Jasper le Clerq , in het Cultureel Cafe in Dalfsen.
Jaren geleden las ik in een krant deze woorden van haar:
‘ De stad is nog stil
Tegen elkaar en een muur
Slapen twee fietsen.’
Dit beeld, wat ik niet alleen lees, maar ook kan voelen en zien is wat op deze avond mij opnieuw te binnen schoot. De dichteres staat op het podium en leest voor. De tekst gaat over een schoolmeisje, een puber, een volwassen vrouw enz. Gewone alledaagse voorvallen maar …ze zegt het zo dat je het zelf als het ware meemaakt, het gaat over jou. Het zijn verhalende gedichten, woorden die binnenkomen als verhaaltjes. En daarbij speelt de violist Jasper le Clercq, improviserend theatrale en verhalende vioolmuziek met geluid effecten.
Een mooi voorbeeld van samenspel van deze twee kunstenaars: Zij vertelt over een teunisbloem die alleen in de nacht haar bloemblaadjes knisperend opent. Tjitske knippert met haar vingers en Jasper speelt (tokkelt?) zodat je de teunisbloemen hoort open gaan en voor je ziet en niet meer vergeet. (Zoals de twee fietsen jaren geleden)
Het publiek luistert stil. Wat ik zelf niet gemakkelijk vind is de snelheid waarmee Tjitske spreekt, ze rolt soms over haar eigen woorden of verandert halverwege een zin, naar een andere zin. Hoewel de snelheid van opeenvolgende woorden ook doet denken aan voordrachten van een rapper. Wellicht speelt dit bij jongeren totaal geen rol en is het juist super.
Een boeiende avond met twee bevlogen artiesten.
Alice Groeneveld.
